نه هر که چهره برافروخت دلبري داند

نه هر که چهره برافروخت دلبري داند

      نه هر که آينه سازد سکندري داند

نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست

کلاه داري و آيين سروري داند

تو بندگي چو گدايان به شرط مزد مکن

که دوست خود روش بنده پروري داند

غلام همت آن رند عافيت سوزم

که در گداصفتي کيمياگري داند

وفا و عهد نکو باشد ار بياموزي

وگرنه هر که تو بيني ستمگري داند

بباختم دل ديوانه و ندانستم

که آدمي بچه اي شيوه پري داند

هزار نکته باريکتر ز مو اين جاست

نه هر که سر بتراشد قلندري داند

مدار نقطه بينش ز خال توست مرا

که قدر گوهر يک دانه جوهري داند

به قد و چهره هر آن کس که شاه خوبان شد

جهان بگيرد اگر دادگستري داند

ز شعر دلکش حافظ کسي بود آگاه

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

که لطف طبع و سخن گفتن دري داند

آن می‌برد که ما به کمند وی اندریم

بگذار تا مقابل روی تو بگذریم

دزدیده در شمایل خوب تو بنگریم

شوقست در جدایی و جورست در نظر

هم جور به که طاقت شوقت نیاوریم

روی ار به روی ما نکنی حکم از آن توست

بازآ که روی در قدمانت بگستریم

ما را سریست با تو که گر خلق روزگار

دشمن شوند و سر برود هم بر آن سریم

گفتی ز خاک بیشترند اهل عشق من

از خاک بیشتر نه که از خاک کمتریم

ما با توایم و با تو نه‌ایم اینت بلعجب

در حلقه‌ایم با تو و چون حلقه بر دریم

نه بوی مهر می‌شنویم از تو ای عجب

نه روی آن که مهر دگر کس بپروریم

از دشمنان برند شکایت به دوستان

چون دوست دشمنست شکایت کجا بریم

ما خود نمی‌رویم دوان در قفای کس

آن می‌برد که ما به کمند وی اندریم

سعدی تو کیستی که در این حلقه کمند

مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن

چندان فتاده‌اند که ما صید لاغریم