صحبت از پژمردن يک برگ نيست

از همان روزي که دست حضرت قابيل

گشت آلوده به خون حضرت هابيل

از همان روزي که فرزندان آدم

صدر پيغام آوران حضرت باري تعالي

زهر تلخ دشمني در خون شان جوشيد

آدميت مرده بود

گرچه آدم زنده بود.

از همان روزي که يوسف را برادرها به چاه انداختند

از همان روزي که با شلاق و خون، ديوار چين را ساختند

آدميت مرده بود

بعد دنيا هي پر از آدم شد و اين آسياب

گشت و گشت

قرن ها از مرگ آدم هم گذشت

اي دريغ،

آدميت بر نگشت

قرن ما

روزگار مرگ انسانيت است

سينه ي دنيا ز خوبي ها تهي است

صحبت از آزادگي، پاکي، مروت ابلهي است

صحبت از عيسي و موسي و محمد نابجاست

من که از پژمردن يک شاخه گل

از نگاه ساکت يک کودک بيمار

از فغان يک قناري در قفس

از غم يک مرد، در زنجير

حتي قاتلي بر دار!

اشک در چشمان و بغضم در گلوست

وندرين ايام، زهرم در پياله زهر مارم در سبوست

مرگ او را از کجا باور کنم؟

صحبت از پژمردن يک برگ نيست

واي! جنگل را بيابان مي کنند

دست خون آلود را در پيش چشم خلق پنهان مي کنند

هيچ حيواني به حيواني نمي دارد روا

آنچه اين نامردمان با جان انسان مي کنند

صحبت از پژمردن يک برگ نيست

فرض کن مرگ قناري در قفس هم مرگ نيست

فرض کن يک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست

فرض کن جنگل بيابان بود از روز نخست

در کويري سوت و کور

در ميان مردمي با اين مصيبتها صبور

صحبت از مرگ محبت، مرگ عشق

گفتگو از مرگ انسانيت است..

برای روزنبرگ ها

خبر کوتاه بود

 اعدامشان کنید

 خروش دخترک برخاست

 لبش لرزید

 دو چشم خسته اش

از اشک پر شد

 گریه را سر داد

و من با کوششی پر درد اشکم را نهان کردم

چرا اعدامشان کردند ؟

 می پرسد ز من با چشم اشک آلود

عزیزم دخترم

 آنجا شگفت انگیز دنیایی ست

 دروغ و دشمنی فرمانروایی می کند آنجا

طلا : این کیمیای خون انسان ها

 خدایی می

کند آنجا

شگفت انگیز دنیایی که همچون قرنهای دور

 هنوز از ننگ آزار سیاهان دامن آلوده ست

 در آنجا حق و انسان و حرفهایی پوچ و بیهوده ست

 در آنجا رهزنی آدمکش خونریزی آزاد است

 و دست و پای آزادی ست در زنجیر

عزیزم دخترم

 آنان

 برای دشمنی با من

برای دشمنی با تو

برای دشمنی با راستی

اعدام شان کردند

و هنگامی که یاران

با سرود زندگی بر لب

به سوی مرگ می رفتند

امیدی آشنا می زد چو گل در چشم شان لبخند

به شوق زندگی آواز می خواندند

 و تاپایان ره راه روشن خود با وفا ماندند

عزیزم

 پاک کن از

چهره اشکت را ز جا برخیز

 تو در من زنده ای من در تو ما هرگز نمی میریم

 من و تو با هزاران دگر

 این راه را دنبال می گیریم

از آن ماست پیروزی

از آن ماست فردا با همه شادی و بهروزی

عزیزم

 کار دنیا رو به آبادی ست

 و هر لاله که از خون شهیدان می دمد

امروز

 نوید روز آزادی ست

ملکا مها نگارا صنما بتا بهارا

کس از این نمک ندارد که تو ای غلام داری

دل ریش عاشقان را نمکی تمام داری

نه من اوفتاده تنها به کمند آرزویت

همه کس سر تو دارد تو سر کدام داری

ملکا مها نگارا صنما بتا بهارا

متحیرم ندانم که تو خود چه نام داری

نظری به لشکری کن که هزار خون بریزی

به خلاف تیغ هندی که تو در نیام داری

صفت رخام دارد تن نرم نازنینت

دل سخت نیز با او نه کم از رخام داری

همه دیده‌ها به سویت نگران حسن رویت

منت آن کمینه مرغم که اسیر دام داری

چه مخالفت بدیدی که مخالطت بریدی

مگر آن که ما گداییم و تو احتشام داری

بجز این گنه ندانم که محب و مهربانم

به چه جرم دیگر از من سر انتقام داری

گله از تو حاش لله نکنند و خود نباشد

مگر از وفای عهدی که نه بردوام داری

نظر از تو برنگیرم همه عمر تا بمیرم

که تو در دلم نشستی و سر مقام داری

سخن لطیف سعدی نه سخن که قند مصری

خجلست از این حلاوت که تو در کلام داری