خانه ویران

از خانه تار و نيمه ويران
آواز جگرخراش برخاست
رفتم به درون آن شتابان
فرياد زدم: کسی در اينجاست؟

دادم به زمين و آسمان گوش...
ايوان و اتاق و پله و بام
خاموش، چو گورِ تيره، خاموش
آرام، چو چشمِ مرده آرام

از پنجره ديدم آسمان را
پوشيده زابر پاره پاره
همراه يکی دو تا ستاره
مه می شد ناپديد و پيدا

روميزي، فرش، پاره پاره
آجر، گچ، گِل، به هر کناره
چون بومِ سياهِ چشم بسته
ساعت با شيشه شکسته

اين دست بريده روی ديوار
می زد پيوسته زنگِ هستی
وقت کر، با دراز دستی
لالش کرد و فکندش از کار

بالش ها زير پايه تخت
رخساره سياه کرده از دود
اين مرده مومياييِ سخت
نام ديرينه اش تُشک بود

رفتم، بشتاب، روی ايوان
فرياد زدم دوباره: اين کيست؟
يک ميز، سه صندلي، سه فنجان:
اينجا، يک خانواده می زيست

يک گربه سياه و ترس انگيز
لاغر، نازک، چو چوب کبريت
دُم چون نخ، گرد پايه ميز
با پنجه و روی و موی عفريت

چشمش: دو ستاره در بُن چاه
پايش: موهايِ ايستاده
گويي، می گفت، در دلش: آه!
بيگانه! ... کجاست خانواده؟