از فتح‌ِ دوزخ آمدم ، با گِردبادی زین شُده !
با یک بغل رازِ مَگو ، از گُربه‌یی نفرین شُده !
خسته از انکارِ چراغ ، از سُجده کردن بر سَراب !
تاریک‌ِ تاریکم ! تو بَر این شام‌ِ بی‌روزن بتاب !
بی‌گانه‌اَم با آینه ! بی‌گانه‌اَم با خاک‌ِ خود !
با من بگو آغوش‌ِ تو ، وقف‌ِ کدامین دشنه شُد ؟
اِی از ترانه سَرزَده ،
در این سکوت‌ِ بی‌بَلَد !
آغوش بگشا رو به من ،
تا سرزمین معنا شَوَد !
از فتح‌ِ دوزخ آمدم ، از خاک‌ِ خاکستر شُده !
از خانه‌یی بی‌خاطره ، با یاوه‌یی باور شُده !
اُفتاده‌ام از روشنی ، در این شب‌ْآلوده دیار !
بارانی از فانوس را ، بَر قلب‌ِ تاریکم ببار !
من بی‌وطن‌تَر از نسیم ، بی‌خانه‌مان‌ُ دربه‌در !
تَن را از این بن‌ْبست‌ِ کور ، تا کشف‌ِ آزادی بِبَر !
اِی از ترانه سَرزَده ، در این سکوت‌ِ بی‌بَلَد !
آغوش بگشا رو به من ، تا سرزمین معنا شَوَد !
...ادامه مطلب
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر