دلم در عاشقي آواره شد آواره تر بادا
تنم از بي‌دلي بيچاره شد بيچاره تر بادا
به تاراج عزيزان زلف تو عياريي دارد
به خونريز غريبان چشم تو عياره تر بادا
رخت تازه است و بهر مردن خود تازه تر خواهم
دلت خاره‌ست و بهر كشتن من خاره تر بادا
گراي زاهد دعاي خير ميگويي مرا اين گو
كه آن آواره از كوي بتان آواره تر بادا
همه گويند كز خون‌خواريش خلقي بجان آمد
من اين گويم كه بهرجان من خون خواره تر بادا
دل من پاره گشت از غم نه زان گونه كه به گردد
و گر جانان بدين شادست يا رب پاره تر بادا
چو با تردامني خو كرد خسرو با دو چشم تر
به آب چشم پاكان دامنش همواره تر بادا
...ادامه مطلب
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر